สงกรานต์ชื่นฉ่ำอุรา O___O''

Songkran est le nom thaïlandais de la fête du nouvel an bouddhique. Propre au Bouddhisme theravāda et basée sur le calendrier lunaire, elle est fêtée également en Birmanie (Thingyan), au Cambodge, au Laos (Pimay) et chez les Dai du Yunnan.
En Thaïlande, les réjouissances attachées à cette fête, originellement mobiles, sont désormais fixes afin de faciliter la vie civile : elles ont lieu tous les ans du 12 au 15 avril, mais suivant les villes, les dates peuvent varier. Cependant, la date exacte du nouvel an est toujours tributaire du cycle lunaire. Elle correspond aussi à la période la plus chaude de la saison sêche.

Bataille d'eau à Vientiane (Laos).
Traditionnellement, les gens rentrent dans leur famille et font acte de respect envers leurs aînés en leur versant un peu d'eau parfumée sur les mains. Si cette tradition se perpétue dans les familles, ses manifestations publiques ont énormément évolué et, aujourd'hui, la fête est devenue prétexte à de gigantesques batailles d'eau dans les rues des villes.
A Chiang Mai notamment, où cette fête est particulièrement célébrée, des pick-up chargés de bidons d'eau et de jeunes gens défilent dans les rues le long desquelles la foule est massée, « armée » de seaux d'eau. Les deux groupes, motorisés et piétons, s'aspergent mutuellement dans une ambiance bon enfant.

Bataille d'eau à Taunggyi (Birmanie).
Durant les trois jours des célébrations, il est quasiment impossible de se déplacer dans les rues sans se faire asperger copieusement plusieurs fois.
À Pattaya, la présence d'une foule de touristes et l'arrivée d'une multitude d'habitants de Bangkok fait prendre à la fête un tour délirant et souvent excessif.
Chaque année, le nouvel an bouddhique, qui voit le plus grand mouvement de population annuel en Asie du Sud-Est, est marqué d'accidents de la circulation dûs à la conduite en état d'ébriété ou à des jets d'eau qui font perdre aux motocyclistes le contrôle de leur machine.

อาจารย์ศิลป์

ศาสตราจารย์ ศิลป์ พีระศรี เกิดเมื่อวันที่ 15 กันยายน พ.ศ. 2435 ในเขตซานโจวันนี (San Giovanni) เมืองฟลอเรนซ์ ประเทศอิตาลี บิดาชื่อ นาย Artudo Feroci และมารดาชื่อนาง Santina Feroci เมื่ออายุ 23 ปี สามารถสอบผ่านเป็นศาสตราจารย์ จากราชวิทยาลัยศิลปแห่งนครฟลอเรนซ์ (The Royal Academy of Art of Florence)
ปี พ.ศ. 2441 ได้เข้าศึกษาในระดับชั้นประถม หลักสูตร 5 ปี หลังจากจบหลักสูตร จึงเข้าศึกษาต่อในโรงเรียนระดับมัธยมอีก 5 ปี หลังจากนั้นจึงเข้าศึกษาทางด้านศิลปะในโรงเรียนราชวิทยาลัยศิลปะ แห่งนครฟลอเรนซ์ จบหลักสูตรวิชาช่าง 7 ปีในขณะที่มีอายุ 23 ปีและได้รับประกาศนียบัตรช่างปั้นช่างเขียน ซึ่งต่อมาได้สอบคัดเลือกรับปริญญาบัตรเป็นศาสตราจารย์มีความรอบรู้ทางด้านประวัติศาสตร์ศิลป์วิจารณ์ศิลป์และปรัชญาโดยเฉพาะมีความสามารถทางด้านศิลปะแขนงประติมากรรมและจิตรกรรม
ปี พ.ศ. 2466 ท่านได้ชนะการประกวดการออกแบบเหรียญเงินตราสยามที่จัดขึ้นในยุโรป ด้วยเหตุนี้จึงเดินสู่แผ่นดินสยามเพื่อเข้ามารับราชการเป็นช่างปั้นประจำกรมศิลปากร ในรัชสมัย พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว เมื่อวันที่ 14 มกราคม พ.ศ. 2466 ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นอาจารย์สอนวิชาช่างปั้นหล่อ แผนกศิลปากร สถานแห่งราชบัณฑิตสภา
ในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 พ.ศ. 2485 ประเทศอิตาลียอมพ่ายแพ้แก่ฝ่ายสัมพันธมิตร ชาวอิตาเลียน ในประเทศไทยตกเป็นเชลยของ ประเทศเยอรมนี กับ ญี่ปุ่น แต่รัฐบาลไทยขอควบคุมตัวท่านศาสตราจารย์ คอร์ราโด เฟโรจี ไว้เอง และ หลวงวิจิตรวาทการ ได้ดำเนินการทำเรื่องราวขอโอนสัญชาติจากอิตาเลียนมาเป็นสัญชาติไทย โดยเปลี่ยนชื่อของท่านให้มาเป็น "นายศิลป์ พีระศรี" เพื่อคุ้มครองท่านไว้ ไม่ต้องไปถูกเกณฑ์เป็นเชลยศึกให้สร้าง ทางรถไฟสายมรณะ และ สะพานข้ามแม่น้ำแคว เมืองกาญจนบุรี
ศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี ได้เริ่มวางหลักสูตรวิชาจิตรกรรมและประติมากรรมขึ้นในระยะเริ่มแรกชื่อ " โรงเรียนประณีตศิลปกรรม" ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น"โรงเรียนศิลปากรแผนกช่าง" และในปีพ.ศ. 2485กรมศิลปากรได้แยกจากกระทรวงศึกษาธิการไปขึ้นอยู่กับสำนักนายกรัฐมนตรีและรัฐบาลในขณะนั้นโดย ฯพณฯจอมพลป.พิบูลสงคราม นายกรัฐมนตรีตระหนักถึงความสำคัญของศิลปะว่าเป็นวัฒนธรรมที่สำคัญยิ่งสาขาหนึ่งของชาติ จึงได้มีคำสั่งให้ อธิบดีกรมศิลปากร ในขณะนั้นคือ พระยาอนุมานราชธน ดำเนินการปรับปรุงหลักสูตร และ ตรา พระราชบัญญัติ ยกฐานะโรงเรียนศิลปากรขึ้นเป็น มหาวิทยาลัยศิลปากร มีคณะจิตรกรรมประติมากรรม เป็นคณะวิชาเดียวของมหาวิทยาลัยศิลปากรเปิดสอนเพียง 2 สาขาวิชาคือ สาขา จิตรกรรม และสาขา ประติมากรรม โดยมี ศาสตราจารย์ ศิลป์ พีระศรีเป็นผู้อำนวยการสอนและดำรงตำแหน่งคณบดี คนแรก
ศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี ได้รับมอบหมายจากรัฐบาลไทยให้ออกแบบปั้นและควบคุมการหล่อพระราชนุสาวรีย์ และอนุสาวรีย์สำคัญของประเทศไทย โดยการปั้นต้นแบบสำหรับพระปฐมบรมราชานุสรณ์ ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2472 - 2477 อนุสาวรีย์ท้าวสุรนารี พ.ศ. 2484 พระราชานุสาวรีย์ของสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว สวนลุมพินี และการออกแบบพระพุทธรูปปางลีลา ประธานพุทธมณฑล
ศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี ถึงแก่กรรมที่โรงพยาบาลศิริราช เมื่อวันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2505 รวมสิริอายุได้ 69 ปี 7เดือน 29 วัน

ค า ร า บ า ว << ^ -_- ^ >>

Carabao est un groupe de rock thaïlandais qui est extrêmement populaire en Thaïlande et dans les autres pays d'Asie du sud-est.
Ils sont connus pour leurs "plaeng peua chiwit" (เพลงชีวิต), ce que l'on pourrait traduire par "chansons de la vie" ; d'ailleurs MTV Asia les nomme les "vétérans". Ce style de musique contestataire apparut dans les années 1970 lors des mouvements de protestations politiques et sociales, surtout grâce au Caravan Band. Les Carabao ont réussi à mélanger le style folk/acoustique des chansons "peua chiwit" avec d'autres styles de musique thaïlandaise et aussi avec le rock occidental, ce qui leur a attribué le surnom de "rockers ethniques" ou de "Rolling Stones de l'Asie".
Les chansons des Carabao s'attaquent souvent aux problèmes sociaux et politiques, réclamant la justice sociale et défendant les citoyens ordinaires envers la minoritée dirigeante, mais ils sont aussi les auteurs de morceaux plus romantiques et philosophiques qui portent des messages universels.
Récemment, et en raison du nombre incroyable de disques pirates en Thaïlande qui a réduit leur ventes de disques de façon alarmante, Carabao a composé des chansons qualifiables d'alimentaires : Carabao Deng chanson publicitaire pour une marque de boisson énergétique, Bia Khon Thai chanson vantant les mérites d'une marque de bière.
Malgré cela, Carabao aura marqué l'année 2005 grâce à sa chanson Tsunami en hommage aux victimes de cette catastrophe.

vocub

traduire ( v .) แปล แสดงออกมา ฟ้องศาล

mouvement ( nm. ) การเคลื่อนไหว การเปลี่ยนแปลง แรงกระตุ้น

protestation ( nf. ) การคัดค้าน การประท้วง

politique ( adj. ) แห่งการเมือง ระมัดระวัง ( nm. ) นักการเมือง ( nf. ) การเมือง นโยบาย

occidental ( adj. ) ทิศตะวันตก

attribuer ( v. ) ยกให้ อ้าง กำหนด

réclamer ( v. ) ร้องทุกข์ คัดค้าน ประท้วง

qualificatif/tive ( adj. ) ที่ขยายความ ที่แถลงการณ์

เรื่องกล้วยๆๆ

Banana is the common name for a fruit and also the herbaceous plants of the genus Musa which produce the commonly eaten fruit. They are native to the tropical region of Southeast Asia and Australia. Today, they are cultivated throughout the tropics. [1]
Banana plants are of the family Musaceae. They are cultivated primarily for their fruit, and to a lesser extent for the production of fibre and as ornamental plants. As the bananas are mainly tall, upright, and fairly sturdy, they are often mistaken for trees, when the truth is the main or upright stem is called a pseudostem, literally meaning "fake stem", which for some species can obtain a height of up to 2–8 m, with leaves of up to 3.5 m in length. Each pseudostem would produce a bunch of yellow, green, or even red bananas before dying and being replaced by another pseudostem.
The banana fruit grow in hanging clusters, with up to 20 fruit to a tier (called a hand), and 3-20 tiers to a bunch. The total of the hanging clusters is known as a bunch, or commercially as a "banana stem", and can weigh from 30–50 kg. The fruit averages 125 g, of which approximately 75% is water and 25% dry matter content. Each individual fruit (known as a banana or 'finger') has a protective outer layer (a peel or skin) with a fleshy edible inner portion. Typically, the fruit has numerous strings (called 'phloem bundles') which run between the skin and the edible portion of the banana, and which are commonly removed individually after the skin is removed. Bananas are a valuable source of vitamin B6, vitamin C, and potassium.
Bananas are grown in at least 107 countries.[1] In popular culture and commerce, "banana" usually refers to soft, sweet "dessert" bananas that are usually eaten raw. The bananas from a group of cultivars with firmer, starchier fruit are called plantains, and are generally used in cooking rather than eaten raw. Bananas may also be dried and eaten as a snack food. Dried bananas are also ground into banana flour.
Although the wild species have fruits with numerous large, hard seeds, virtually all culinary bananas have seedless fruits. Bananas are classified either as dessert bananas (meaning they are yellow and fully ripe when eaten) or as green cooking bananas. Almost all export bananas are of the dessert types; however, only about 10-15% of all production is for export, with the U.S. and EU being the dominant buyers.

น้ำ ^__^"

L’eau artistique

L’eau fascine depuis toujours les artistes. Elle a souvent été utilisé par l’Aquatique Show International, qui joue avec l’eau et qui est passé maître dans l’art d’accorder les lumières, la musique et les eaux en mouvement. Elle est aussi un élément indispensable pour certains sports où elle est l’élément principal comme pour la natation synchronisée où la nageuse joue avec l’eau pour lui faire faire des mouvements harmonieux. L’eau est également bien présente sur les scènes de théâtre, d’opéra, de ballet, dans le music-hall, dans les cirques, ainsi que les concerts qui cherche à reproduire les sons de l’eau car ils sont plus nombreux qu’on ne le pense. Malgré tous les défis que l’eau demande, beaucoup ont relevé ce défi pour la beauté d’un élément qui provoque tant de rêves mais également de nombreux cauchemar pour le monde.

คำศัพท์

artistique ( adj. ) แบบศิลป์ งดงาม วิจิตร

fasciner ( v. ) ทำให้หลงใหล ทำให้เคลิบเคลิ้ม

maître/esse ( adj. ) สำคัญที่สุด สำคัญกว่า ( n. ) นาย ครู

lumière ( nf.) แสงสว่าง ( pl ) ความฉลาด

indispensable ( adj. ) ที่จะขาดเสียมิได้ ที่จำเป็นอย่างยิ่ง

harmonieux/euse ( adj. ) เข้ากันสนิท น่าฟัง

tant ( adv. ) ช่างมาก ช่าง

élément ( nm. ) ส่วบประกอบ ธาตุ ธาตุปัจจัย ส่วยผสม ( pl ) ความรู้เบื้องต้น

Cake


Cake is a form of food that is usually sweet and often baked. Cakes normally combine some kind of flour, a sweetening agent (commonly sugar), a binding agent (generally egg, though gluten or starch are often used by vegetarians and vegans), fats (usually butter, shortening, or margarine, although a fruit purée such as applesauce is sometimes substituted to avoid using fat), a liquid (milk, water or fruit juice), flavors and some form of leavening agent (such as yeast or baking powder), though many cakes lack these ingredients and instead rely on air bubbles in the dough to expand and cause the cake to rise. Cake is often frosted with buttercream or marzipan, and finished with piped borders and crystallized fruit.[1]
Cake is often the dessert of choice for meals at ceremonial occasions, particularly weddings, anniversaries and birthdays. There are literally millions of cake recipes (some are bread-like and some rich and elaborate) and many are centuries old. Cake making is no longer a complicated procedure; while at one time considerable labor went into cake making (particularly the whisking of egg foams), baking equipment and directions have been so perfected and simplified that even the amateur cook may easily become an expert baker.

Pêche (fruit)

La pêche est le fruit comestible produit par le pêcher (Prunus persica).

Les pêches sont charnues, juteuses et sucrées, avec une chair jaune, blanche, ou rouge (pêche de vigne), une peau veloutée de couleur rose-carmin à rose-saumon ou brune chez les pêches de vigne, et un noyau dur, non adhérent.

Histoire
La pêche est originaire de Chine[1], selon les botanistes modernes, et le fruit est passé en Perse et puis en Europe à travers l'Asie pendant la Préhistoire, probablement 2000 ans avant J.-C.[1][2].

Le nom scientifique Prunus Persica vient probablement du fait qu'Alexandre le Grand qui lui donna son nom européen.[réf. nécessaire]

La pêche était un des fruits préférés de Louis XIV, il en fit cultiver plus de 30 variétés différentes dans son jardin fruitier à Versailles.

Variétés
La peau duveteuse et le noyau libre (non adhérent à la chair) distinguent la pêche proprement dite des autres variétés produites par l'espèce Prunus persica : les « pêches pavie » à peau duveteuse et noyau adhérent (et de ce fait moins appréciées), et les variétés à peau lisse : « brugnons » (à noyau adhérent) et « nectarines » (à noyau libre)[3].

Il existe aussi des pêches de forme aplatie appelée "pêche plate de Chine" ou "Pentoo" (du chinois "Pan Tao" signifiant "Pêche du Paradis") ou encore "doughnut peach" en anglais (en raison de sa ressemblance avec un beignet).

Production
En 2005, la production annuelle mondiale de pêches et nectarines est d'environ 17 millions de tonnes [6] soit plus de 64% d'augmentation sur les 10 dernières années (principalement liée au triplement de la production chinoise sur la même période).

55% de la production est utilisée par l'industrie (au 3/4 pour être mis en boite) et 45% est consommée en produit frais.

La pêche est un fruit qui supporte mal le transport ; l’industrialisation de l’agriculture, la nécessité de produire moins cher, ont changé le produit : on trouve souvent des pêches dures et peu goûteuses.

En France, les Pyrénées-Orientales est le premier département à produire des fruits de qualité ; la Provence, plus industrielle, assure des volumes acceptables. Ces deux entités assurent la majorité des volumes en France, soumis à des normes d'hygiène et respect de l'environnement draconiens.